က်ဥ္းေျမာင္းေသာ၊ အေကြ႕အေကာက္မ်ားေသာ၊ ေလပူေတြ တရၾကမ္းတိုက္ေနေသာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕၏ ကားလမ္းေဘးက ထမင္းဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ထဲတြင္ သူနွင့္သူမ အမွတ္မထင္ဆုံခဲ႔သည္။ ဓနိမိုး၊ထရံကာ ထမင္းဆိုင္ေလးထဲမွာ မွာထားေသာ
ထမင္းနွင့္ဟင္းကိုေစာင့္ရင္း မဲညစ္ညစ္ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးထဲမွ ေရေႏြးကို ေရဆာဆာနွင့္ ေမာ့ေသာက္လိုက္ေသာ သူမကိုု ခပ္လွမ္းလွမ္းစားပြဲမွာ ထိုင္ေနေသာသူက ခပ္တည္တည္နွင့္ၾကည့္ေနခဲ႔သည္။
ရွပ္အက်ၤီ တစ္ပတ္ႏြမ္း၊ ကြက္စိပ္ပုဆိုးနွင့္ သူ႔အနားမွာ သူတို႔အရြယ္ လူငယ္တစ္စု၀ုိင္းထုိင္ေနသည္။ လြယ္အိတ္ကို စလြယ္သိုင္းထားေသာ ပိန္ပိန္ပါးပါး သူ၏ပုံပန္းက စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေနသည္။
“ဒါနဲ႔ အစ္ကို.. ေမရွင္ကိုေရာ သိလား”
သူ႔ကို ေမးလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ သူမ အံ့ၾသသြားမိသည္။ သူတို႔၀ိုင္းကုိ ဖ်တ္ကနဲေခါင္းေမာ႔ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
“ဟာ.. ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့ဗ်ာ”
သြက္လက္ေနသည့္စကားသံက အနည္းငယ္ေတာ့ ၀ဲေနသည္။
သူ၏ ေျဖသံကိုၾကားေတာ့ သူမ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးေတာင္ သီးခမန္း ျဖစ္သြားသည္။
သူမေဘးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူမကို မ်က္ခုံးျမွင့္ျပသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ ထပ္ေမာ့မၾကည့္မိေအာင္ သူမႀကိဳးစားေနလိုက္သည္။
“အစ္ကို.. အစ္ကို႔ကား အဆင္မေျပရင္ အခုဒီကားနဲ႔ပဲ ေညာင္ဦးကိုလိုက္သြားလိုက္ေလ”
“ဟုတ္တယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီစဥ္ေပးမယ္”
“အင္းေပါ့ဗ်ာ.. အေျခအေနအရ မီးစင္ၾကည့္ကရမွာပဲ”
သူက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာေျပာလိုက္သည္။
သူမ သူငယ္ခ်င္းက ပခုံးတြန္႕ျပသည္။
သူမကေတာ့ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးပစ္လိုက္မိသည္။
ဒီလိုနဲ႔ သူမတို႔စီးလာတဲ႔ အေ၀းေျပးကားနဲ႔ သူတို႔အုပ္စုပါလာၾကသည္။ လမ္းမွာသဲေခ်ာင္းေလးေတြ၊ ေျခာက္ေသြ႔တဲ႔ လြင္ျပင္ေတြကို ေငးရင္း သူမ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔သည္။
နားထဲမွာ ဆူဆူညံညံအသံေတြေၾကာင့္ သူမလန္႔နိုးလာခဲ႔သည္။
ေညာင္ဦးမေရာက္ခင္ အမည္မသိ ၿမိဳ႔ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ကားကရပ္ထားသည္။
ကားေနာက္ပိုင္းမွ အသံမ်ားက ပိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ့ကို နိုင္ငံျခားသားမွန္းသိရက္နဲ႔ တင္ေခၚလာတုန္းက ေခၚလာၿပီးေတာ့၊ အခုလို လမ္းတစ္၀က္မွ ဆင္းခုိင္းတာေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲဗ်”
“ဟုတ္ပါတယ္အစ္ကိုရယ္.. ခုနတုန္းကေတာ့ အစ္ကိုပဲသေဘာတူခဲ႔တာပဲေလ”
သူ႔ေဘးမွ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ဘက္မွ အသနားခံေနသည္။
“မျဖစ္ဘူးဗ်၊”
ကားေမာင္းသူက အသံႏွိမ္႔ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
“မျဖစ္လို႔မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ကို ဒီလိုလမ္းမွ ခ်ခဲ႔လို႔ေတာ့၊ သက္ဆိုင္ရာကို တိုင္မယ္”
သူ အသံ၀ဲ၀ဲနွင့္ မြတ္ေနေအာင္ေျပာေနသည္။
“ၾကည့္စီစဥ္ေပးလိုက္ပါအကိုရာ”
“အင္းေလ.. ၾကည့္လုပ္ရမွာပဲ” ကားေမာင္းသူ၏ အသံက ပိုလို႔တိုးသြားသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတို႔အားလုံး အဆင္ေျပသြားၾကသည္ထင္သည္။ ေညာင္ဦးၿမိဳ႕ေလးကို ဆုိက္ေရာက္လာခဲ႔သည္။
ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ႔ နံနက္ခင္းေလျပည္က လတ္ဆတ္ေနသည္။ ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚက စားပြဲေလးမွာထုိင္ရင္း ငွက္ကေလးေတြ ခပ္တိုးတိုးသီခ်င္းဆိုေနသံကို သူမ နားစြင့္ရင္း ေမႊးပ်ံ႕တဲ႔ လက္ဘက္ရည္ပူပူကို ပန္းကန္ထဲသို႔ ငွဲ႕လိုက္သည္။ သူမ သူငယ္ခ်င္းက လွပသြယ္လ်တဲ႔ လက္ကေလးေတြကို နံနက္ခင္းမွာ လိမ္းရတဲ႔ လိုးရွင္းလိမ္းရင္း နံနက္စာကို တို႕ကနန္းဆိတ္ကနန္းစားေနသည္။ ထမင္းဟင္း ေကာင္းေကာင္း မစားနိုင္တာရယ္၊ ခရီးပန္းတာရယ္ေပါင္းၿပီး သူမ သူငယ္ခ်င္း၏ မ်က္နွာ ေခ်ာင္က်သြားတာကို သတိထားလိုက္မိသည္။ သူမကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ညကတည္းက ႀကိဳတင္မွာထားတဲ႔ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္ကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားေနခဲ႔မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းကို အားမနာနိုင္ေတာ့။ ဒီပဲျပဳတ္စင္စစ္ကို မစားရတာ နွစ္နဲ႕ခ်ီေနၿပီေလ။ သူမတို႔ေဘးက စားပြဲမွာ လူတစ္ေယာက္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္မို႔ ေစာင္းငဲ႕ၾကည့္လိုက္သည္။ ျဖဴေဖြးေနတဲ႔ ရွပ္အျဖဴေရာင္၊ အျပာနုကြက္စိပ္ပုဆိုးနဲ႔ သူက သူမတို႔ကို ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
“မဂၤလာပါ”
ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမ ေခ်ာင္းမသီးေတာ့။
“မဂၤလာပါရွင့္”
အျပာေနာက္ခံမွာ အစိမ္းေရာင္လဲ႔ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း သူမနႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
“မင္းဂလာပါရွမ္”
သူမ သူငယ္ခ်င္းကလဲ အသံ၀ဲ၀ဲေလးနဲ႔ ျပန္နႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
လြတ္ေနတဲ႔ ခုံေပၚကို ေက်ာပိုးအိတ္ကို သူတင္လိုက္သည္။ သူရဲ႕ေက်ာပိုးအိတ္ေပၚမွာ
အျဖဴေပၚမွာ အနီရဲရဲ သစ္ရြက္တံဆိပ္။
သူကလဲ ခုံေပၚက သူမတို႔ရဲ႕ေက်ာပိုးအိတ္ေတြေပၚက အျဖဴခံမွာ အနီရဲရဲသစ္ရြက္တံဆိပ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တခ်က္ၿပဳံးလိုက္သည္။
“ဒါေၾကာင့္ နယ္ခံေတြနဲ႔မတူဘူးလို႔ ေတြးေနေသးတယ္”
“အစ္ကိုလည္း နယ္ခံနဲ႔ မတူပါဘူး”
မရင္းနွီးေသးတဲ႔ တစိမ္းေတြ ရင္းနွီးစြာ ရယ္ေမာလိုက္ၾကသည္။
“ဒါနဲ႔ ဘယ္ျပည္နယ္ကလဲ”
“ဘီစီကပါ”
“ေအာ္.. ကၽြန္ေတာ္က အြန္ေတရီယိုက၊ တိုရန္တို ယူနီကေလ၊ ပုဂံကို ေလ႔လာေနသူတစ္ေယာက္ပါ”
“ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေနရာခ်င္းလဲမလား”
သူမအေျပာေၾကာင့္ သူရယ္ေမာလိုက္သည္။
“ျမန္မာလို မြတ္ေနတာပဲ။ ေရာက္တာဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ၊ ဘယ္လိုသင္တာလဲဟင္”
သူမ သူငယ္ခ်င္းက အဂၤလိပ္လို လွမ္းေမးလိုက္သည္
“ေရာက္တာသုံးနွစ္ရွိၿပီေလ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မ်ားမ်ားထုိင္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ဗမာစကားတတ္တာ”
သူက ဗမာလိုျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“ကေနဒါမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ေက်ာင္းလား၊ အလုပ္လား”
“ကၽြန္မတို႔က အဲဒီမွာ ေနတာပါ” သူမအသံက တိုးတိမ္၊ ေျခာက္ကပ္စြာထြက္လာသည္။
“ေဩာ္္….. ”
ပုဂံသမိုင္းကို ေလ႔လာေနေသာ၊ ဗမာစကားကို ေရလည္ေအာင္ေျပာေနေသာ၊ ပုဆိုး၀တ္ လူျဖဴတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ၊ သူမ အေနရခက္စြာေခါင္းငုံ႕ေနခဲ႔မိသည္။
ထိုေန႔က နံနက္စာ၀ုိင္းမွာ သူနဲ႔ သူမ သူငယ္ခ်င္းတို႔ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေနခဲ႔သည္။
သူမသူငယ္ခ်င္းက သိုးေဆာင္းစကား မ်ားမ်ားသုံးၿပီးေျပာသည္။ သူကေတာ့ ဗမာလိုပဲ ေျပာသည္။ သူမကေတာ့ နားေထာင္သူ သက္သက္။
ဒီလိုနွင့္ ကမၻာရဲ႕ ဟိုဘက္ျခမ္းမွာတုန္းက မဆုံျဖစ္ခဲ႔ၾကဘဲနွင့္ ပုဂံၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ တည္းခုိခန္းတစ္ခုမွာ အတူတည္းခုိျဖစ္ၾကသည့္ သူတို႔သုံးဦး ခင္မင္ရင္းနွီးသြားၾကသည္။ သူအလုပ္အားသည့္ ေန႔မ်ားတြင္ ခရီးတိုေလးေတြ အတူတကြ ထြက္ျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္။ လြတ္လပ္မႈကို ခုံမင္နွစ္သက္တဲ႔ သူမသူငယ္ခ်င္းက ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လုံး၊ စက္ဘီးတစ္စီးနွင့္ နံနက္ေစာေစာကတည္းက ေပ်ာက္သြားတတ္သည္႔ေန႔မ်ား၊ အစားေတြနဲ႔ မတည္႔လို႔ ဗိုက္ရစ္ၿပီးနာတယ္ဆိုၿပီး အခန္းထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္နွင့္ က်န္ရစ္ခဲ႔တတ္သည္႔ ေန႔မ်ားတြင္ေတာ့ သူနွင့္ သူမ နွစ္ဦးတည္း စက္ဘီးကိုယ္စီနွင့္ ေစတီပုထိုးေတြဆီ၊ ရြာေလးေတြဆီ၊ ေျခဦးတည့္ရာ ထြက္ျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္။
ထိုေန႔က ဓမၼယံႀကီးဘက္ကို သူနွင့္ သူမ ထြက္ျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္။ ပူစပ္စပ္ေနေရာင္ေအာက္မွာ ထေနာင္းနံ႔က သင္းပ်ံ႕ေနသည္။ ခပ္ေ၀းေ၀းက ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေရြ႕ေနတဲ႔ ခင္တန္း၊ တာရိုးေလးေတြကို ေငးရင္း ျမင္းလွည္းေလးေပၚမွာ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနတဲ႔ သူမကို သူၿပဳံးၾကည့္ေနခဲ႔သည္။
“အဆင္မေျပဘူးလား”
“လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ျမင္းေလးကိုၾကည့္ေလ။ သိပ္ပိန္တယ္။ မနည္းဆြဲေနရတယ္ မစီးရက္ဘူး”
ျမင္းလွည္းသမား မၾကားေအာင္ သူမ အသံကို ႏွိမ္႔ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
“ဒါဆို ျမင္းလွည္းသမား ပိုက္ဆံမရရင္၊ သူ႔မိသားစုတင္မက ဒီျမင္းေလးပါ ပိုငတ္မွာေပါ့”
ထိုအခ်ိန္မွာ ျမင္းေလးက ကိစၥျပဳလုိက္သည္။ ခံထားတဲ႔ အကာက မလုံလို႔ မညီညာတဲ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ ႀကဲျပန္႔သြားသည္။ ဒါကို သူမ ခပ္ေငးေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဒီလိုနဲ႔ အတိတ္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ႔ ပ်ကၡေရြေတာင္တန္း၊ အရိမဒၵနပူရ၊ သဒၵနီတိ၊ ဂမီၻရပညာ၊ ဂႏၶာရီအတတ္ စသည္တို႔ကို အတိတ္ထဲက ဆြဲေခၚလာေနတဲ႔ သူနဲ႔၊ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ ဖိစီးမႈေတြကေန အေ၀းကုိေျပးလာတဲ႔ သူမတို႔၊ ပုဂံၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းေလးေတြေပၚမွာ၊ ဖုတ္တေထာင္းေထာင္းထတဲ႔ ေလပူေတြၾကားမွာ၊
သံေတာ္ၾကားေစတီေလးနားက ပန္းရုံေလးနားမွာ၊
ေလေတြတိုက္ေနတဲ႔ ဗူးဘုရား ရင္ျပင္ေပၚမွာ၊
အရုဏ္ဦးရဲ႕ ၾကည္ျပာေရာင္ ျမဴေတြၾကားမွာ၊ ေရႊေရာင္လက္တဲ႔ ဧရာ၀တီရဲ႕ လိႈ္င္းၾကက္ခြပ္ေတြၾကားမွာ အေတြးေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ ဖလွယ္ျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္။
ထိုညကေတာ့ လေရာင္က ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ သာေနတဲ႔ည။ ျမစ္ျပင္ထဲမွာ ေလွကေလးေတြ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလွာ္ခတ္ေနတဲ႔၊ ေတာင္တန္းေတြ မႈန္ျပေနတဲ႔၊ သစ္ရြက္ေတြ အေရာက္ေတာက္ေနတဲ႔၊ သင္းပ်ံ႕တဲ႔ ညေလေတြ လြန္႔လူးေနတဲ႔၊ ကဗ်ာဆရာရင္ထဲက ကဗ်ာေတြ ထြက္က်လာနိုင္တဲ႔ည။
တည္းခုိခန္း ပန္းျခံထဲက ခုံတန္းေလးမွာ သိပ္လွတဲ႔ည အိပ္မရနိုင္လို႔ သူမ ျမစ္ျပင္ဘက္ကို ငုတ္တုပ္ထိုင္ေငးေနခဲ႔တဲ႔ည။ ညင္သာတဲ႔ ေျခသံတစ္စုံက ခုံတန္းေဘးမွာ ရပ္တန္႔သြားတဲ႔ည။
ထိုင္ခြင္႔ျပဳလိုက္တဲ႔ သူမေဘးမွာ သူ ၀င္ထိုင္ရင္း ထုံးစံအတိုင္း အေတြးေတြ ဖလွယ္ေနခဲ႔ၾကသည့္ည။
“တကယ္ေတာ့ ဒီေဒသမွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္”
“ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တယ္ဆို ျဖစ္ပါတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္လား၊ ဒီေနရာမွာ တစ္နွစ္ၾကာရင္လဲၾကာမယ္။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားရင္လဲ ၾကာသြားမယ္”
“ဂရန္႔ရေနသမွ် ဘန္ေကာက္သြားၿပီး ဗီဇာတင္တင္ၿပီး ဒီပုဂံမွာ ဆက္ေနရင္ ေနျဖစ္မယ္”
“ဒီေလာက္လွတဲ႔ လုပ္စရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ ဘာလို႔မေနတာလဲဟင္”
“ကၽြန္ေတာ္နဲ႔……. ကၽြန္ေတာ္နဲ႔… ဒီပုဂံမွာ အလုပ္အတူတူလုပ္ပါလား”
………..
………..
“ခင္ဗ်ား စိတ္၀င္စားတဲ႔ ျမန္မာျပည္ကေယာကၤ်ားအခ်ိဳ႕ထက္ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း၊ ပုဂံအေၾကာင္း၊ ျမန္မာ႔အနုပညာေတြ ဂီတေတြအေၾကာင္း၊ သမိုင္း၊ပထ၀ီအေၾကာင္း ပိုသိေနတယ္ဆိုရင္ေကာ.. ဟင္းဟင္း.. ဒီၿမိဳ႕မွာ ေနမလား”
“ခင္ဗ်ားေျပာတယ္မို႔လား၊ ဗမာကိုယူမွ ခေရအေၾကာင္း၊ ငု၀ါအေၾကာင္း၊ ခ်ိဳင္႔ခြက္ေတြေပါတဲ႔ အနီေရာင္လမ္းေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာလို႔ရမွာဆိုတာ၊ တစ္ကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တဲ႔ ျမန္မာ႔စာေပ၊ဂီတ၊ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ရာသီပန္းမ်ိဳးစုံအေၾကာင္းလဲ ဒီကသာမန္လူေတြထက္ေတာင္ ပိုသိပါတယ္။ အနီေရာင္လမ္းေတြေပၚမွာလဲ ပုဆိုး၀တ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္တတ္ပါတယ္”
“ေမာ္ဒန္လြန္ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းေျပာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေလ႔လာရဦးမွာေပါ့ေလ”
အဲဒီညက ေလတိုက္လို႔ လြင့္သြားတဲ႔ သူမနဖူးစပ္က ဆံႏြယ္ေလးကို သူက လက္နဲ႔ သပ္တင္ေပးလိုက္တယ္။ သူမကို ေငးၾကည့္ေနတဲ႔ သူ႕မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအေရာင္ေတြ။
သူမလဲ သူ႔မ်က္၀န္းေတြထဲကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ႔လိုက္သည္။ လေရာင္ေအာက္က သူ႕ရဲ႕ အစိမ္းေရာင္သန္းတဲ႔ ၾကည္ျပာေရာင္မ်က္လုံးကို သူမ ေငးၾကည့္ေနခဲ႔လိုက္သည္။
“ရွင္..သိပ္လွပါတယ္။ ဆံပင္ေတြ၊ မ်က္လုံးေတြ၊ နွာတံေတြ၊ နဖူးျပင္ေတြ။ ေယာကၤ်ားပီသပါတယ္။ ဥာဏ္ပညာႀကီးပါတယ္၊ လူေတြကို ကူညီခ်င္တဲ႔ လူသားအက်ိဳးျပဳစိတ္ဓတ္နဲ႔လဲ ျပည့္၀ပါတယ္။ လူေတြခ်ထားတဲ႔ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရး၊ စတဲ႔ စည္းေတြနဲ႕ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ေဘာင္မခတ္ထားပဲ က်ယ္ျပန္႔တဲ႔ စိတ္ထား၊ သိမ္ေမြ႔လွပတဲ႔ စိတ္ထားနဲ႔လဲ ျပည္႔စုံပါတယ္။ ကၽြန္မကို တစ္သက္လုံးေပ်ာ္ေအာင္ထားနိုင္မယ္ဆိုတာလဲ ယုံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ရွင့္ကို ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႔ မရဘူး။ ရင္ထဲမွာ ဘာမွ ခံစားလို႔မရလို႔ပါေနာ္၊ ကၽြန္မကိုခြင့္လႊတ္ပါ။”
ထိုေန႔က ခုနွစ္စင္ၾကယ္ အၿမီးေထာင္ခ်ိန္ေရာက္ခါနီးအထိ သူတို႔ စကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္။ ေနာက္ရက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ ရန္ကုန္ကို ျပန္လည္ထြက္ခြာခဲ႔ၾကသည္။ သူမနွင့္ သူမသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ဆက္ေနျဖစ္ဦးမည္။ သူကေတာ့ ဘန္ေကာက္ကို ဆက္လက္ထြက္ခြာမည္။ ဗီဇာတင္မည္။ ျပန္၀င္မည္ဟုဆိုသည္။ ေနခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူေနတဲ႔ အင္းစိန္က အေ၀းေျပး ကားဂိတ္နားက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုထဲမွာ သူတို႔ ခရီးတစ္ေထာက္နားျဖစ္သည္။ သူက လိုင္းကားနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကို ဆက္ထြက္မည္ေျပာတုန္းက သူမ အနည္းငယ္စိတ္ပူသြားမိခဲ႔သည္။ သူက စီးေနက်ပါဟု ခပ္ၿပဳံးၿပံဳးေျပာသည္။ သူသြားေတာ့မည္ဆိုေတာ့ ကားဂိတ္နားအထိ သူမ လိုက္ပို႔ေပးမိသည္။ သူမသူငယ္ခ်င္းက အလိုက္တသိ ထမင္းဆိုင္ထဲမွာ ေနရစ္ခဲ႔သည္။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ပူျပင္းတဲ႔ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေလပူေတြက ထပ္ဆင့္တိုက္ခတ္ေနေသးသည္။
“လူဆိုတာ ခံစားခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ေလးစားရမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ပုဂံမွာ ေပ်ာ္တဲ႔သူဗ်”
“ေကာသလမင္းအိပ္မက္ထဲကလိုေပါ့ရွင္။ ျပည့္ေနတဲ႔ ေရအိုးေတြကို ထပ္ျဖည့္ေနသူက ကၽြန္မပဲထားပါေတာ့။ ရွင္ကေတာ့ မျပည့္ေသးတဲ႔ ေရအိုးေတြကို ဆက္လက္ျဖည့္ဆည္းေပးေနတာေလ။ ကၽြန္မဒီမွာေနရင္လည္း ကၽြန္မဟာ ေရအိုးေတြထဲက ေနာက္ထပ္ေရအိုးတစ္လုံးပဲျဖစ္မွာမို႔ ေရျဖည့္ခြင့္ ရမယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ရွင္ျဖည့္ေပးေနတဲ႔ ေရအိုးေတြကိုယ္စား ကၽြန္မ ရွင့္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ရုိးသားစြာ ေျပာခြင့္ျပဳပါ”
သူ.. သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ႔သည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လိုင္းကားတစ္စီးက ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းနွင္လာသည္။ ပုဆိုးကို သူျပင္၀တ္လိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ပုဂံမွာ ရွိေနမယ္”
စိမ္းျပာေရာင္မ်က္လုံးမ်ားနွင့္ ရင္မဆိုင္ရဲ၍ သူမေခါင္းငုံ႕ခ်လိုက္မိသည္။ ကားဆိုက္လာသည္။ ကားေပၚကို သြက္လက္ကၽြမ္းက်င္စြာ ခုန္တက္လိုက္သည္။
တြဲေလာင္းခိုစီးရင္း သူမ ျမင္ကြင္းထဲမွ သူ.. ကားနွင့္အတူ တေရြ႕ေရြ႕ေ၀၀ါးမႈန္ရီ ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါေတာ့သည္။
(တစ္ေထာင့္ကိုးရာကိုးဆယ္ေနွာင္းပိုင္းက ပုဂံရက္မ်ားသို႔)
