ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ ခင္းတဲ့ လမ္းေလးထဲမွာ ခ်စ္သူရဲ့အိမ္ေလး ရွိတယ္။ အဲဒီ လမ္းေလး တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ၀ါးရုံပင္တန္းေလးေတြ၊ ညေနေစာင္းျပီဆိုရင္ ခ်စ္သူေနတဲ့ လမ္းေလးထိပ္က ပုဇြန္ကြက္ေက်ာ္သုတ္ဆိုင္၊ လၻက္ရည္ဆိုင္၊ ၾကံရည္ဆိုင္ေလးေတြမွာ လူစည္ကားတတ္တယ္ ။
မီးေရာင္လဲ့လဲ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြ၊ ဆိုက္ကားသံေတြနဲ့လည္း အသက္၀င္ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူေနတဲ့ လမ္းေလးထဲမွာကေတာ့ လူေျခတိတ္ဆိတ္ေနတတ္တယ္။
ခ်စ္သူရဲ့ အိမ္ပတ္ပတ္လည္မွာ သရက္ပင္ေတြ၊ မန္က်ည္းပင္ေတြ တန္းစီေနတယ္ ။ တခါတရံံ သရက္ကင္းေလးေတြက လမ္းေလးေပၚကို က်ေနတတ္တယ္၊ ျပဴတင္းေပါက္ ျဖဴျဖဴေလးေတြမွာ ကန့္လန့္ကာ အျပာေလးက ေလမွာ လြင့္ေနတတ္တယ္။ ျခံ၀င္းေလးကေတာ့ သစ္ရြက္ေတြ ကင္းစင္လုိ႔ အျမဲတမ္း ေျပာင္စင္ေနတတ္တယ္။ ျခံေလးရဲ့ေထာင္႔မွာ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေရတြင္းေလးနဲ့ တြဲရရြဲက်ေနတဲ့ သစ္ခြပန္းေတြရွိတယ္၊
ညေနေစာင္းေတြမွာ ျခံ၀င္းေလးထဲမွာ တခါတရံ ခ်စ္သူ တံျမက္စည္းလွည္းေနတာကို ပု႑ရိတ္ပင္ေတြၾကားက ျမင္ရတတ္တယ္။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္မိသြားတဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ အဲဒါတခုလည္းပါတယ္။ တခါတရံ တံျမက္စည္း လွည္းျပီးသား သစ္ရြက္ေျခာက္ ေလးေတြကို မီးရႈိ႔ေနလို ့ မီးခိုးေငြ႔့ေတြ ဟိုး၀ါးရုံပင္ထိပ္ဖ်ားကို လြင့္တက္ သြားတယ္။ တခါတရံေတာ့လည္း ခ်စ္သူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္ေနလုိ႔ ခ်စ္သူမရွိတဲ့ အိမ္ေလးကို အဲဒီေတာ့မွ ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔ ၾကည့္မိတယ္။ ေယာက်ၤားေလးေတြ အမ်ားၾကီးရွိတဲ့ လက္ဖက္္ရည္ဆိုင္ ဆိုေတာ့ ခ်စ္သူရွိေနမလားလို့ လွမ္းမၾကည့္ရဲလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အကူအညီေတာင္းေတာ့လည္း အားမကိုးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက နင္ၾကည့္ေပးလိုက္၊ ငါလဲမၾကည့္ရဲဘူး။ နင္ၾကည့္ပါလား ဆိုျပီး သူၾကည့္ငါၾကည့္နဲ့ သူတို ့အခ်င္းခ်င္း ျငင္းခုံေနခဲ့ၾကေသးတယ္။
မိုးအုံ႔ေနတဲ့ ညေနေလး တစ္ခုမွာေတာ့ ခ်စ္သူျခံ၀မွာထြက္ရပ္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမေတြရဲ့ လွပနက္ေမွာင္တဲ့ ဆံေကသာေတြေနာက္မွာ ပုန္းကြယ္ရင္း ေနာက္ျပန္လွည္႔ၾကရင္ေကာင္းမလားလို့ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကခ်င္ ပုဆိုးကြက္နဲ႔ ခ်စ္သူက ေခါင္းငုံ႔ျပီး ေျမေပၚကတစ္စုံတစ္ရာကို(သို့) ဘာမွမရွိတာကုိ ဖိနပ္ဦးနဲ႔ တုိ႔ကစားေနတယ္။ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူ တစ္ေယာက္ေရွ့က ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုဆိုတာ အဲဒီေန႔က သိခဲ့ရတယ္္။ ခ်စ္သူရဲ့မ်က္လုံးက အားလုံးထဲမွာမွ ကုိယ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ ရုိးလ္နံပါတ္ နွစ္မဟုတ္လားတဲ့၊ ကၽႊန္ေတာ္ “ . . . ” ပါတဲ့၊ တစ္အုပ္စုလုံးက ေခါင္းျငိမ့္ၾကတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့အိမ္ပါတဲ့၊ တစ္အုပ္လုံးက တစ္ခါ ေခါင္းထပ္ျငိ္္မ့္ၾက ျပန္တယ္။ အားတဲ့အခါလည္း လာလည္နိုင္ပါတယ္တဲ့။ အားလုံး ေခါင္းေတြ ျငိမ့္ၾကျပန္ေရာ။ အဲဒီညေနက ေခါင္းျငိမ့္တဲ့ အလုပ္နဲ့ပဲ ျပီးသြားၾကတယ္။
ခ်စ္သူအတြက္ ကဗ်ာေလးေတြကို စြယ္ေတာ္ရြက္ေလးေတြေပၚမွာ စပ္ဖူးတယ္။ ခ်စ္သူနဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားျပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔အတြက္ စပ္ထားတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ခ်စ္သူကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလိုက္ရတယ္။ ခ်စ္သူ စိတ္၀င္စားေနတဲ့ အရပ္ပုပု ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ့ ေကာင္မေလးကို ေပးဖုိ႔အတြက္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းမေတြကေတာ့ နွေမ်ာတသနဲ့ ျမည္တြန္ေတာက္တီး ေနခဲ့ၾကတယ္။
နွစ္ေတြအၾကာၾကီးမွာ ခ်စ္သူရဲ့အိမ္ေလးေရွ့ကို တစ္ခါျပန္ေရာက္တယ္။ အရင္လိုပဲ သစ္ရြက္ေတြ ရွင္းလင္းျပီးစ ျခံ၀င္းေလးက သန္႔ရွင္းေနတယ္။ ခ်စ္သူကို တံျမက္စည္းေလးကိုင္လို႔ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ခ်စ္သူေဘးမွာ ဂါ၀န္အ၀ါေလးနဲ့ ပါးေဖာင္းေဖာင္း ကေလးေလးတေယာက္က သရက္သီးေလး ကိုင္လို့ ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ သစ္ရြက္ပုံေလး နားမွာေတာ့ အရပ္ပုပု ဆံပင္ကို တစ္ပတ္လွ်ိဳ တြဲခ်ထားတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ ခ်စ္သူတို ့ မိသားစု လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြကို ထားျပီး အိမ္ေပၚမွာ သစ္သီးမ်ိဳးစုံနဲ့ ဧည့္ခံၾကတယ္။
ညမီးေလးေတြ လက္လာေတာ့ ျခံ၀အထိ ခ်စ္သူက လိုက္ပို့တယ္။ နင့္ရဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ခ်စ္သူကေျပာတယ္။ ညေလအတိုးမွာ ၀ါးရုံပင္ေတြ တရွဲွွရွဲျမည္သြားတယ္။
ခ်စ္သူအိမ္ကို ေက်ာခိုင္းေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ ခ်စ္သူကိုယ့္ကို ျခံ၀က ရပ္ၾကည့္ေနဆဲပဲဆိုတာ သိေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ေလ...ခ်စ္သူေရွ႔မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ သိပ္ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါ။
0 ရင္ခတ္သံမ်ား:
Post a Comment