ကၽြန္မခ်စ္တဲ႔ သစ္တစ္ပင္

စမ္းေရစီးသံ တသြင္သြင္ၾကားေနရသည္။

စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က ထင္းရႈးေတာနဲ႔ ေမပယ္လ္ပင္ေတြၾကားထဲကို ေလျပည္ခပ္တိုးတိုး တိုက္ခတ္သြားသံကိုလည္း ၾကားလိုက္ရသည္။ ေလျပည္ေၾကာင့္ ရြက္နုေလးေတြနဲ႔ ထင္းရႈးသီးေပါက္စေလးေတြ ေၾကြက်သြားေတာ့ ေရာ္ဘင္ငွက္ကေလးက လန္႔ျပီးပ်ံထြက္သြားသံကိုလဲ ၾကားလိုက္ျပန္သည္။

ကန္စပ္မွာ ငန္းမိသားစုတစ္စု အစာရွာေနၾကသည္္။ ေႏြဦးေရာက္ျပီဆိုေတာ့ ငန္းေပါက္ေလးေတြ ေပါက္လာၾကျပီေလ။ ဖခင္ငန္းၾကီးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အစာေျဖာင့္ေအာင္ မစားနိုင္ရွာ။ ငန္းမေလးနဲ႔ သူ႔ကေလးေတြကို စိုးရိမ္စိတ္ျဖင္႔ လည္တံရွည္ကုိ ဟိုလွည့္ဒီလွည္႔ႏွင္႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိအျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။

ခပ္ေ၀းေ၀းမွာေတာ့ တိုက္တာအျမင့္ၾကီးေတြ…။ Kodak, Creo, Electronic Arts, MDS ဆိုင္းပုဒ္ေတြကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းဟုိင္းေ၀းေပၚမွာ ကားေတြ အရွိန္ျပင္းျပင္းသြားတဲ႔ ေလတိုးသံေတြ။ ဒီစမ္းေခ်ာင္းေလးထိပ္က ဒီသစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ကိုယ္လာလာထုိင္ရင္း.. အတၱေတြကို တစ္စစီ ေျခြခ်ေနမိတာၾကာေပါ့။ သစ္ပင္ၾကီးက စိမ္းလန္းသည္္၊ ျမင့္မားသည္၊ လွပသည္္။ ပင္စည္ေျခရင္းမွာ စိမ္းစိုလန္းဆန္းတဲ႔ ျမက္ခင္းျပင္ရွိသည္။

ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကို ခ်ြတ္လိုက္ျပီး ေဘးနားသို႔ အသာကန္ပစ္လိုက္ကာ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သစ္ပင္ၾကီးရဲ႕ ပင္စည္ထဲမွာ ေက်ာကိုိုမွီကပ္ျပီးထိုင္္လိုက္ေတာ့ သူ႔ထံကေႏြးေထြးမႈေတြ။ ထိပ္ဖ်ားကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ပင္ၾကီးက ကိုယ့္ရဲ႕ ေန႔လည္စာထည့္တဲ႔ အိတ္အစိမ္းနုေလးကို ခပ္တိုးတိုးျပဳံးျပသည္။ ကိုယ့္အိတ္ေလးထဲမွာ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ေန႔လည္စာက ထုံးစံအတို္င္းေပါ႔၊ ယုိးဂတ္ဗူးရယ္၊ အသားညွပ္မုန္႔ရယ္၊ ပန္းသီးေဖ်ာ္ရည္ဗူးရယ္။ စပ်စ္သီးေျခာက္ေလးေတြရယ္…

သစ္ပင္ၾကီးကေျပာသည္္။ ထမင္းျဖဴ၊ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္နဲ႔ ငပိရည္ေတာ့ အိမ္ေရာက္မွစားေပါ့တဲ႔။ ကိုယ္ေခါင္းငံု႔ျပဳံးလိုက္ရင္း စပ်စ္သီးေျခာက္ေလးအခ်ိဳ႔ကို ငန္းေလးေတြဘက္ျပစ္ေပးလိုက္တယ္။ သစ္ပင္ၾကီးကအလန္႔တၾကားထပ္ေျပာသည္္။
“မလုပ္နဲ႔ေလ..သူတို႔ကိုသဘာ၀အတိုင္းထားလိုက္၊ မင္းတို႔လို အစာေၾကြးသူေတြမ်ားလာရင္ သူတို႔ဘာသာ အစာမရွာတတ္ဘူးျဖစ္သြားလိမ္႔မယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံ အရာရာကို ပါးစပ္ထဲအထိ လိုက္ခြံ႔ေပးျခင္းဟာ ေစတနာမဟုတ္ဘဲ ေ၀ဒနာျဖစ္တတ္တယ္။ သူ႔သဘာ၀ အတိုင္းေလး ရွိပါေစ”တဲ႔၊

ယုိးးဂတ္ဗူးကိုေဖာက္လုိက္ျပီး ဇြန္းေသးေသးနဲ႔ေကာ္စားေနတုန္း ျမက္ခင္းေပၚမွာ ပိုးေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ခရီးထြက္ေနတာကိုျမင္လိုက္သည္။ စားေနတာကိုရပ္လိုက္ျပီး ပိုးေကာင္ေလးကို စိုက္ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲက လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စိုက္ၾကည့္ရင္း ဒီဘက္ကိုလာပါလားလို႔ လွမ္းေခၚေနလိုက္သည္။

မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲဲ ပိုးေကာင္ေလးက အလွ်ားလိုက္သြားေနရင္းက ကိုးဆယ္ဒီဂရီလွည့္လိုက္ျပီး ကိုယ့္ဆီကိုတည့္တည့္မတ္မတ္ၾကီး ေလွ်ာက္လာသည္။ ကုိယ့္ေျခဖမိုးနားေရာက္လာေတာ့ ရပ္လုိက္သည္။ ျပီးေတာ႔ ေခါင္းထိပ္က အတံေလးကို ေျမွာက္လိုက္ျပီး ကုိယ့္ကိုေမာ့ၾကည့္ေနသည္။

“မင္းကိုယ္မင္း စိတ္စြမ္းအင္ေကာင္းတယ္ဆိုျပီး ပိုးေကာင္ေလးကို ေခၚလို႔သူေရာက္လာတဲ႔အခါက်ေတာ့ မင္းဘာဆက္လုပ္မလဲ။ သူခရီးသြားေနတာေနွာက္ယွက္သလို မျဖစ္သြားဘူးလား။ အခုမင္းက သူ႔ေရွ႕က အတားအဆီးျဖစ္ေနျပီ၊ သူဆက္သြားလို႔မရေတာ့ဘူးေလ”လို႔ သစ္ပင္ၾကီးကေျပာတယ္။

ပိုးေကာင္ေလးကို တုတ္ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ အသာတုိ႔ယူျပီး သူသြားေနတဲ႔ လမ္းေၾကာင္းေပၚကို ကုိယ္ျပန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။

ဆံပင္ေတြထဲကို လက္ထိုးသြင္းလိုက္ျပီး ေခါင္းကိုခါပစ္လိုက္သည္။ ပင္စည္ၾကီးကို ေက်ာနဲ႔ပိုဖိကပ္ထားျပီး ေျခကိုစင္း မ်က္စိကိုမွိတ္ထားလိုက္သည္။ ပိုးေကာင္ေလးေတြရဲ႔ေအာ္သံ၊ ကၽြတ္ဆတ္တဲ႔ေလညွင္းသံ၊ စမ္းေရခတ္သံ၊ သစ္ရြက္လႈပ္သံေတြကိုၾကားေနရသည္။ လူရွင္းတဲ႔တစ္ေန႔က ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ တက္ခ်ိတ္ေပးထားတဲ႔ ဆည္းလည္းေလးရဲ႔ ေတးသံသာကိုလဲၾကားေနရသည္။

“ရတဲ႔အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ အျပစ္မဲ႔စြာ ေပ်ာ္ေနလိုက္ပါ၊ မင္းပဲ ဒီကိုလာခ်င္လွခ်ည္ရဲ႔လို႔ မိဘေတြကိုပူဆာခဲ႔တယ္။ ဟိုဆယ္စုနွစ္ေလာက္ကလူေတြ လြယ္လြယ္နဲ႔ မျပန္ျဖစ္ၾကတာသိလို႔ ေလယာဥ္ကြင္းကိုလိုက္ပို႔တဲ႔ မင္းအေဖ ေယာက္်ားၾကီးတန္မဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ အံၾကိတ္လို႔ မ်က္လုံးေတြ ရဲတြတ္ေနခဲ႔တယ္။ ဒီကိုေရာက္ခါစက သတင္းစာပို႔ရပို႔ရ၊ ႏြားနို႔ပို႔ရပို႔ရဆို။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဘြဲ႔ေလးတစ္ခု၊ အလုပ္ေကာင္းေလးတစ္ခု၊ ေနာက္ေတာ့ ကားေလးတစ္စင္း၊ အိမ္ေလးတစ္ေဆာင္၊ ဘယ္အရြယ္မွာ ဘာျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြတိုက္စားေနတာ သတိေတာင္မထားလိုက္မိဘူးမို႔လား။ အခု စာေရးလို႔ ပန္းစိုက္ျပီး လူသူနည္းတဲ႔ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႔မွာ ဘ၀တစ္ခုကုိ အဆုံးသတ္ခ်င္တယ္ျဖစ္ျပန္ျပီလား။ မင္းတို႔လူေတြက မရခင္ေတာ့ လိုခ်င္လိုက္ၾကတာ၊ ရသြားေတာ့လည္း ဘာမွမဟုတ္သလိုပါပဲလား”

“အေျခအေနတစ္ခုမွ တစ္ခုေျပာင္းျခင္းဟာ ေကာင္းကင္ဘားတန္းတစ္ခုမွ တစ္ခုကို လႊဲခုန္ျခင္းလိုပါပဲ။ ဘယ္သူမွ ဘားတန္းတစ္ခုထဲမွာပဲ တြဲလြဲအၾကာၾကီးခိုမေနၾကဘူးေလ။ ေရွ႕ကျမင္ေနရတဲ႔ ဘားတန္းကို ခုန္လႊဲျပီးေရာက္ေအာင္ သြားခ်င္ၾကတာ။ ေရွ႕ကဘားတန္းကို မထိခင္ ေလထဲက အခိုက္အတန္႔ကေတာ့ ရင္ခုန္စရာေကာင္းပါတယ္”

သစ္ပင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ခပ္တိုးတိုးျငင္းခုန္လိုက္သည္။

“တစ္ကယ္လို႔ ျပဳတ္က်သြားခဲ႔ရင္ေရာ” ေျပာျပီး တစ္ခ်က္ရယ္ေမာလိုက္သည္။ သစ္ပင္ၾကီး၏ ရယ္ေမာသံကို ကိုယ္အံ့ၾသသြားမိသည္။ မာနသံေနွာသည့္ တပ္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည္႔ ရယ္ေမာသံ။

“ဒါဆိုလည္း ထပ္ၾကိဳးစားၾကည့္ရမွာပဲ၊ နာက်င္သြားခဲ႔ရင္လည္း ဒီလူဟာျပဳတ္က်ဖူးတဲ႔သူ၊ နာက်င္ဖူးတဲ႔သူေပါ႔။ ဘားတန္းေပၚက ျပဳတ္က်ဖူးသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားၾကမွာပါ”

“ဒီလိုပါပဲ ဘယ္လုပ္ရပ္မဆို တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈေတြ ရွိတယ္။ ဒီတန္ျပန္သက္ေရာက္မႈရဲ႕ အက်ိဳးအျပစ္ေတြကိုလည္း ခံရဲရမွာေပါ့”

ခပ္လွမ္းလွမ္းက ခုံတန္းေလးေပၚမွာ ရုံးတစ္ရုံးရုံးက စုံတြဲေလး ထမင္းအတူတူစားေနၾကသည္။ သူတို႔ထံက ရယ္ေမာသံေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရသည္။ ကိုယ္မရွိတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ ကိုယ့္သစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္တတ္ၾကသည္တဲ႔။ ဒီသစ္ရိပ္မွာ သစ္ေတာက္ငွက္ေလးေတြ၊ ေရာ္ဘင္ငွက္ေလးေတြ၊ က်ီးကန္းေလးေတြ နားခုိတတ္သည္။ အနီးအနားရုံးေတြက လူေတြလည္း သစ္ရိပ္ခုိၾကသည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ သစ္ပင္ရိပ္ေတြ ေပါမ်ားေသာ္လည္း ကိုယ္ကေတာ့ ဒီသစ္ရိပ္မွာပဲ ခုိေလ႔ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဒီအရိပ္ေအာက္မွာ လူရွိေနတတ္လွ်င္ ကိုယ္ခပ္လွမ္းလွမ္းက လွည့္ျပန္တတ္သည္။

“ေနာက္ေန႔ေတြလည္း… မင္း.. ပ်င္းရင္လာခဲ႔ေလ။ ဒီမွာငါအျမဲရွိေနမွာပါ”

“ဟင္”

အားအင္ခ်ိနဲ႔စြာျဖင္႔ ပင္စည္ကိုမွီခ်လိုက္သည္။ ေက်ာျပင္နဲ႔ ပိုကပ္ထားလိုက္ျပီး မ်က္ရည္ေတြစိုလာသည္။ ေနာက္..မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ေအာင္ ကိုယ္ကိုတပတ္လွည့္လိုက္ျပီး ပင္စည္ထဲမွာ ဖက္တြယ္ျမဳပ္၀င္လို႔ ရႈိက္ၾကီးတငင္ငိုေၾကြးလိုက္မိသည္။

“ပ်င္းလို႔လာတယ္…ဒီလိုထင္ေနသလား။ ငါ့မွာေလ..မရွိတဲ႔အခ်ိန္ေတြထဲက ရသမွ်အခ်ိန္ေလးလုျပီး ေအးျမတဲ႔ အရိပ္မွာခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ခုိိ၀င္ခ်င္လို႔ အေ၀းၾကီးကလာခဲ႔တဲ႔သူပါ။ ခါးသီးမႈေတြ၊ ေမာပန္းမႈေတြ၊ ေၾကကြဲမႈေတြ၊ နာက်င္ျခင္းေတြနဲ႔ မင္းဆီကို အေရာက္လာခဲ႔သူပါ။ မင္းအရိပ္မွာ ခုိနားေနသူရွိတဲ႔ေန႔ဆိုရင္လည္း လွည့္ျပန္တတ္သူပါ…”

“အခ်ိန္ရွိတယ္…မရွိဘူးဆုိတာလည္း မင္းကိုယ္တိုင္သာ ဖန္တီးေနတာပဲမဟုတ္လား၊
ေနာက္ျပီး ငါက အရိပ္ေပးရမယ့္တာ၀န္ရွိတယ္။ ဒီအရိပ္ဟာမင္းတစ္ေယာက္တည္း အတြက္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူးေလ”

“နားလည္ေပးပါတယ္။ ဒီအရိပ္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ေတာင္းဆိုေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းဆီလာေနတာ.. မင္းနဲ႔ရွိေနခ်င္တာ တစ္ခုတည္းသက္သက္ ဆိုတာေတာ့ လက္ခံေပးပါေနာ္”

ပင္စည္ၾကီးကို နႈတ္ခမ္းနဲ႔ အသာေလးထိတို႔ထားရင္း ခပ္တိုတိုး ေရရြတ္လိုက္မိတယ္… နႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ၾကမ္းရွရွအထိအေတြ႔တစ္ခု။ ဒီအေတြ႔ကို ပ်ယ္ျပယ္မသြားေစ႔ခ်င္မိတဲ႔ စိတ္ႏွင္႔ ပင္စည္နဲ႔ နႈတ္ခမ္းကို ဖိကပ္ထားလိုက္မိသည္။

“သြားေတာ့မယ္”

ခပ္တိုးတိုးေျပာျပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ေလအေ၀ွ႔မွာ ပါးပါးလွ်လွ်အက်ီၤအျဖဴက လြန္႔လူးသြားသည္။ ဖိနပ္ထဲ ေျခထိုးစီးလိုက္သည္။ ထမင္းဗူးအိတ္ေလးကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။ ခါးကိုဆန္႔ျပီး ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလိုက္သည္။ သစ္ပင္ၾကီးဘက္ကို တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ လာရာလမ္းေလးအတိုင္း ျပန္ခဲ႔ပါေတာ့သည္။