Sunday, March 2, 2008

ရင္ေသြး

အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွာ ေနေရာင္ျခည္ ကြက္တိကြက္ၾကားက
ရြရြေလး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတယ္။
ေလေျပက သစ္ရြက္ေတြကို ခပ္ဖြဖြ နမ္းရိႈက္လိုက္တယ္..။
တြန္းထိုး ကလူက်ီစယ္….
သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ေတြကို လႈပ္ခတ္ရယ္ေမာေနၾကတယ္။

ေကာင္းကင္ျပာေပၚမွာ တိမ္လိပ္ေတြ ခရီးနွင္ရင္း
ကိုယ့္ကို ငု႔ံၾကည့္၊ အျပဳံးတစ္စင္းနဲ႔ ခရီးဆက္နင္းသြားတယ္…။
ကေလးအေတြးနဲ႔ ေမာ႔မေငးေတာ့ေပမယ့္
တိမ္ျဖဴေတြပုန္းတဲ႔ မင္းမ်က္နွာ ျပဳံးျပဳံးေလး…။
အို………။
ေတြ႔လိုက္တယ္ေလ။
ကင္မရာဆြဲယူလို႔
အမွတ္တရ ရိုက္ယူထားလိုက္တယ္။
လူေတြကလည္းဆိုတယ္… ဟုတ္တယ္တဲ႔။
တိမ္ေတြထဲမွာ…. မင္း….. တဲ႔။



ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေသးရဲ႕လားဟင္။
ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္နိုင္ဦးမလား။
ျပန္ဆုံခြင့္ ၾကဳံဦးမလား။
အရင္လို အေျပးလာျပီး ဖက္ထားဦးမွာလား။
“သိပ္ခ်စ္တယ္”လို႔ေကာ ေျပာဦးမွာလား။
ေလထဲမွာ လြင့္ေနတတ္တဲ႔ မင္းဆံႏြယ္ေတြ ရိႈက္နမ္းခြင့္ ၾကဳံဦးမလား။
အားလုံးျပီးဆုံးသြားခဲ႔ျပီလားကြယ္။

အဲဒီလမ္းေလးေပၚမွာ ေရးထားတယ္…။
အားမရွိေတာ့တဲ႔ ရင္ထဲက ေသြးေတြနဲ႔
မင္းေပးခဲ႔တဲ႔ လမ္းေလးေပၚမွာေလ…။
အလြမ္းေတြကို တစ္စစီ လိုက္ေကာက္ထုတ္ပိုးလို႔ ဟုိးေကာင္းကင္ကို ပစ္ေပါက္
ဘုရားသခင္ကိုလဲ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး…။

တကယ္ဆို..
ဘုရားေက်ာင္းအိုကို…. ကိုယ္မေရာက္တာၾကာေပါ့။
ဒီေန႔ေတာ့ အတၱေတြကို စုတ္ျဖဲ
မရယ္ခ်င္တဲ႔ ညီေနတဲ႔သြားေတြကို အျမဲျပ
လွပစြာၾကိဳးစားျပဳံးရင္း.. မင္းရွိတဲ႔ အလင္းဘက္
ငါအက္ကြဲစြာ ျပဳံးျပလိုက္မယ္ေနာ္..။

လူေတြဟာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ျပီးတိုင္း
ဘုရားသခင္.. ဘုရားသခင္လို႔ ဘုရားသခင္ကို အျပစ္ဖြဲ႔
ကိုယ့္အျပစ္ေလ်ာ့ေအာင္လုပ္ၾကလို႔္..
ဘုရားသခင္ကိုေတာင္ ကိုယ္သနားေနျပီေလ။

ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ၾက..
ဘုရားသခင္ကို စကားေတြနဲ႔ သီခ်င္း၊ စာ၊ ကဗ်ာေတြထဲကေတာ့ ထုတ္ထားၾကပါ။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ ဆုံးမ
ဘုရားသခင္ကို ထားလိုက္ၾကပါလို႔
ဘုရားေက်ာင္းအိုမွာ သြားငိုျပေနလဲ
အပိုပဲျဖစ္မွာပါပဲကြယ္..။

မင္းအတြက္..
ကုိယ့္ရင္ထဲက ေသြးေတြ
လာအန္ထုတ္တဲ႔ ဒီဘေလာ့ဂ္ေနရာေလးကို
လူေတြလာလည္ေနၾကတယ္…
သူတို႔မသိတာ
အစိမ္းေရာင္ၾကိဳက္သူရဲ႕ ပုစြန္ဆီေရာင္ေကာင္းကင္ဟာ
အလြမ္းေသြးေတြစြန္းလို႔ ပန္းရင္႔ေရာင္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေပါ့။
သူတို႔လည္း အလြမ္းေတြစြြန္း
ျပန္ယြန္းသြားၾကေလရဲ႔။
ေျပာၾကပါတယ္…
အလြမ္းဓာတ္ခံရွိသူတဲ႔ …
ကိုယ့္ယဲ႔ယဲ႔ေလး ျပဳံးျပလိုက္တယ္။

ၾကည္ျဖဴစြာ၊ ေၾကကြဲစြာ၊ ေျခာက္ကပ္စြာ၊ မလွပလြန္းစြာ
ဒီပန္းေရာင္လြင္ျပင္ကို……
ရင္ဘတ္ထဲက အၾကပ္အတည္းေသြးေတြနဲ႔
ဆက္ေရးျခယ္ေနလိုက္ဦးမယ္ေနာ္……..
ကိုယ္.. အသက္ရွင္ေနေသးသ၍ေလ……။

(ဒီေန႔ေတာ့ သိုးမည္းတစ္ေကာင္ ဘုရားေက်ာင္းဘက္..ေျခဦးလွည့္ဦးမယ္ကြယ္)



1 ရင္ခတ္သံမ်ား:

အိမ္႔ခ်မ္းေျမ႔ said...

ဂ်စ္တူး - gyit_tu said...

(အစိမ္းေရာင္ႀကိဳက္သူရဲ႕ ပုစြန္ဆီေရာင္ေကာင္းကင္ဟာ
အလြမ္းေသြးေတြစြန္းလို႔ ပန္းရင္႔ေရာင္ၿဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေပါ့။)

အေပၚက စာေၾကာင္းေလး ခံစားသြားတယ္ မေလးေရ ။
6:50 AM

ကလိုေစးထူး said...

မေရာက္တာၾကာလု႔ိ လာလည္တာ တျပည္သူတေယာက္ အားရပါးရၾကီးကို ေရးထားတာပဲကုိး…။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အခု ကဗ်ာကိုပဲ အားရပါးရ ဖတ္ၿပီး ျပန္သြားတယ္ဗ်ာ။ :)
6:40 PM

eithu said...

sis...
I love this poem so much .. It's beautiful and so touching .. I've been reading and reading it again although I have some homework to do..

ya .. thx a lot for sharing your art also..
Although I seldom feel for sentimental love poems, this one is really touching for me especially these verses.. It's just so beautiful ..

"အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွာ ေနေရာင္ၿခည္ ကြက္တိကြက္ၾကားက
ရြရြေလး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတယ္။
ေလေျပက သစ္ရြက္ေတြကို ခပ္ဖြဖြ နမ္းရိႈက္လိုက္တယ္..။
တြန္းထိုးကလူ က်ီစယ္….
သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ေတြကို လႈပ္ခတ္ရယ္ေမာေနၾကတယ္။

ေကာင္းကင္ျပာေပၚမွာ တိမ္လိပ္ေတြ ခရီးနွင္ရင္း
ကိုယ့္ကို ငု႔ံၾကည့္၊ အၿပဳံးတစ္စင္းနဲ႔ ခရီးဆက္နင္းသြားတယ္…။
ကေလးအေတြးနဲ႔ ေမာ႔မေငးေတာ့ေပမယ့္
တိမ္ျဖဴေတြပုန္းတဲ႔ မင္းမ်က္နွာ ၿပဳံးၿပဳံးေလး…။"

------------
btw.. sorry for replying in English. I feel a bit awkward as everyone is using Myanmar language here. I have a problem in typing Myanmar fonts currently and hope u don't mind abt it. =)
7:01 AM